Op dit moment is er over de hele wereld slechts één ‘global currency’, en dat is de Amerikaanse dollar. Geen enkele munt boezemt meer vertrouwen in dan de greenback. De meeste internationale handel verloopt dan ook in Amerikaanse dollar.
Het Bretton Woods internationale monetaire systeem was gekoppeld aan de dollar, die dan op een wettelijke manier converteerbaar was in goud aan 35 dollar per ounce, met de status van een wereldwijde munt. De toenmalige minister van Financiën, Valéry Giscard d’Estaing, noemde de ‘reservemunt’ status van de dollar, die samen met goud de status had van wereldmunt, een ‘buitensporig privilege’.
Hiermee verwees de minister naar het feit dat het slechts een paar cent kost om een dollarbiljet van 100 dollar te produceren, maar dat andere landen met 100 dollar producten op de proppen moesten komen om datzelfde biljet te bemachtigen. Dat privilege, dat wel degelijk zinvol was in de periode onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog, werd eerder een vloek.
In 1971 schortte president Nixon, onder invloed van zijn Treasury Secretary John Connally, tijdelijk de converteerbaarheid van de dollar in goud op. Die ‘tijdelijke’ situatie bleek permanent in plaats van tijdelijk. De dollar werd, en is nog steeds, de belangrijkste valuta ter wereld.
Wat eerder een buitensporig privilege werd, was eerder een buitensporige schuld geworden. De Verenigde Staten begonnen een imperium op te bouwen op basis van schuld. Zij hadden immers de wereldmunt in handen, en de rest van de wereld moest maar buigen.
President Trump heeft al verschillende keren laten uitschijnen dat de dollar geen perfecte munt is. Door het zakelijke genie van Trump is het niet uit te sluiten dat hij een grote fan is van goud. Of het echt tot een nieuwe goudstandaard komt, valt uit te sluiten, maar met Trump weet je uiteindelijk nooit…
[xyz-ihs snippet=”goud”]