Er zijn nogal wat lezers die menen rijk te worden van beleggingen op de beurs en dat heb ik er eigenlijk maar weinig zien doen
Ik bedoel dan: beleggers die met enkele duizenden euro’s begonnen en miljonair werden.
In de vijfentwintig jaar dat ik actief ben, kan ik ze op één hand tellen.
De beurs is een uitstekend vehikel om je kapitaal te laten groeien, maar de eerste stap wordt door velen echter overgeslagen: het verwerven van kapitaal.
De linkse kerk mag dan wel roepen dat de meeste vermogenden rijk werden via erfenissen maar dat is gezwets van de bovenste plank. Het is gewoon een excuus om je kinderen van jouw geld te beroven.
Jij hebt je leven lang mogen buffelen onder chronische stress … je kapitaal riskeren … de helft van je inkomsten afstaan aan een spilzieke overheid … en vooraleer je lichaam koud is, krijgen je kinderen te horen hoe oneerlijk het is als zij jouw geld krijgen.
Nee, dan is het veel eerlijker dat deze middelen gaan naar degenen die potverteren op kap van de maatschappij.
Dat is de “eerlijke” wereld waar de gazetten tegenwoordig vol van staan?
Maar ik wijk af. Het ging erover dat je eerst kapitaal moet verwerven vooraleer je het kan laten groeien en de beste manier om dat te doen, is via ondernemerschap.
Ik heb vroeger een broker gehad en onze rijkere klanten waren steevast ondernemers die na 10, 20 of 30 jaar ondernemen een mooie spaarpot hadden opgebouwd.
Zonder kapitaal geraak je nergens en ik ben niet de enige die dat zegt. Charlie Munger kreeg de vraag twee decennia geleden ook al eens op de algemene vergadering van Berkshire Hathaway.
Vertaald:
Een van zijn meest bekende en kleurrijke stukken beleggingsadvies, meer dan twee decennia geleden gegeven aan een toehoorder tijdens een jaarlijkse bijeenkomst van aandeelhouders van Berkshire Hathaway, was dat het vergaren van je eerste $100.000 een cruciale vroege mijlpaal is op het pad naar langdurige welvaart.
“Het is klote, maar je moet het doen,” zei Munger. “Het maakt me niet uit wat je moet doen – als het betekent dat je overal naartoe loopt en niets eet dat niet met een coupon is gekocht, vind een manier om je handen op $100.000 te krijgen.”
Ik laat voor het gemak buiten beschouwing dat de $100.000 waar Munger het twintig jaar geleden over had, overeenkomt met op z’n minst $200.000 vandaag.
Zolang je dat eerste kapitaal niet bij elkaar hebt, steek je beter je tijd in het verwerven ervan in plaats van bezig te zijn met compounding.
Consumeer minder dan je produceert en stop de overschot in een goede belegging. Meer moet je in feite niet doen om rijk te worden.
Een jongetje van 12 vroeg me enkele jaren geleden al hoe hij rijk kon worden, en ik adviseerde hem om het geld dat hij kreeg voor verjaardagen, Kerstmis en andere gelegenheden te investeren in zilver. Hij heeft inmiddels voor 30.000 euro aan zilver en ik verwacht dat hij zijn eerste 100K bereikt vooraleer hij aan zijn eerste job begint.
Hij had ook die centen kunnen besteden aan snoep, videogames, dure kleding en feesten. Maar hij kocht er zilver voor, bouwde zijn kapitaal op en hoeft straks niet te kruipen voor een baas. Dat is rijkdom.
Het zal natuurlijk niet lang duren vooraleer zijn collega’s hem vertellen dat het leven oneerlijk is, hoe hij alle ‘geluk’ heeft omdat hij een mooie spaarpot langs de kant heeft staan en waarom het eigenlijk niet meer dan fair is dat hij wat meer belastingen betaalt. Want ja, de sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen, nietwaar?
Je zal mij niet horen zeggen dat het moeilijker is om de eerste 100K bij elkaar te krijgen als je opgroeit in armoede. Je hebt de start een beetje gemist maar het betekent zeker niet dat je de finish niet meer kan bereiken. Er zijn voorbeelden zat van miljonairs en zelfs miljardairs die hun armoedige jeugd gebruikten als een extra motivatie.
Met jammeren geraak je nergens en ik heb nog nooit iemand vooruit zien gaan in het leven door te wijzen naar anderen. Of de excuses die je maakt nu terecht zijn of niet, het zijn en blijven excuses die je in een slachtofferrol houden.
Maar dit betekent uiteraard niet dat gelijke kansen niet belangrijk voor me zijn.
Groeten,
Maarten Verheyen