Een jaar geleden ging de wereld in lockdown en voor beleggers in aandelen was het bang toekijken hoe de koersen van een ravijn leken te vallen.
De meeste beursindexen verloren op enkele weken tijd een kleine 40% van hun waarde en het voortbestaan van complete sectoren leek in gevaar.
Heel wat beleggers kozen op dat moment voor zekerheid.
Ze verkochten hun aandelen tegen bodemprijzen en kozen voor ‘veilige’ overheidsobligaties.
Dit soort obligaties betaalden amper rente, maar op z’n minst zou je geld veilig zitten.
Toch?
Wel, niet meteen.
Onderstaande grafiek geeft je de koers prestatie van de leidinggevende ETF in langlopende overheidsleningen.
Je bent hier inmiddels 22% van je centen kwijt.
Tot zover de veilige obligaties waar je vermogensbeheerder de mond over vol had.
Ik kan me voorstellen dat obligatiehouders wat ongemakkelijk op hun stoel zitten nu ze zien hoe obligaties net zo hard in waarde kunnen dalen.
Vermogensbeheerders hebben heel wat uit te leggen.
Ze investeren vrij traditioneel 60% in aandelen, en 40% in obligaties. Het idee is dat de obligatiecomponent voor stabiliteit zorgt. Als de aandelenmarkten dalen, stijgen de obligaties. Zo werkte dat decennialang.
Maar de voorbije weken gaat die vlieger niet meer op. Op dagen dat de beurs daalt, dalen ook de obligaties. Dat is nieuw.
En dan zwijg ik nog over de ongemakkelijke waarheid dat de inflatie straks hoger ligt dan de gemiddelde rente. In plaats van een risicovrije rente moet je het dan doen met een gegarandeerd koopkrachtverlies.
Het feestje op de obligatiemarkten lijkt nu definitief over en wie de psychologie van beleggers een beetje kent, weet dat dalende koersen niet zo heel lang getolereerd worden.
Als de obligaties in prijs dalen, zullen beleggers vroeg of de laat de centen terugtrekken en naar alternatieven zoeken.
En ik ken op dit moment maar één markt die én goedkoop is, én beleggers bescherming biedt tegen inflatie én voldoende liquide is om deze massale vraag op te vangen: de goudmarkt.