De hypotheek- en spaarrentes zijn al een tijdlang stevig aan het dalen. Dat hangt samen met het beleid van de Europese Centrale Bank specifiek en centrale banken in zijn algemeenheid. De ECB houdt de rente in de eurozone laag en pompt indirect miljarden in de bankensector.
Die lage rente is volgens beleggingsexperts van vermogensbeheerders Fidelity, Deutsche Asset Management en Schroders niet de schuld van de ECB, maar is een gevolg van spaaroverschotten en vergrijzing. Phil Poole – hoofd internationaal onderzoek van Deutsche Asset Management – zegt dat de lage rente een consequentie van de respons op een probleem is. Hij pleit net als Schroders’ hoofdeconoom Keith Wade voor structurele hervormingen. Schroders:
“Overheden kunnen beter hun beschikbare gereedschappen gebruiken dan de ECB als zondebok gebruiken”
Hoofd investeringen Dominic Rossi van Fidelity geeft aan dat de rente al voor de crisis daalde, te wijten aan een spaaroverschot. Landen, bedrijven en consumenten zitten op bergen cash die ze niet investeren, aldus Rossi.
Het heeft inderdaad weinig zin om over het beleid te klagen; het geeft vooral aan dat de ECB de reële economie wel aan zou willen wakkeren maar dat dit simpelweg niet lukt. De prijs waartegen dat gebeurt is echter ongekend en daar mogen centrale banken best verantwoordelijk voor worden gehouden.
“Goedkoop geld” komt in vergelijking met de totale hoeveelheid maar mondjesmaat in de reële economie terecht. Dat zou moeten veranderen. Economieën blijken echter niet zo maakbaar als centrale banken, en ook deze beleggingsexperts, willen geloven. Zeker niet met verkeerde modellen. Waarom is er zoveel geld beschikbaar maar wordt er niet geïnvesteerd?
Een kwestie van vertrouwen dat ontbreekt.
Er moet dus iets gedaan worden om dat vertrouwen te herstellen, maar de kans dat dit gebeurd door middel van opgelegde structurele hervormingen kan best op nul worden geschat. Het zal hoogstwaarschijnlijk enkel een inperking geven van de keuzemogelijkheden, met andere woorden (de perceptie) van vrijheid, van mensen of zelfs landen met vermogen. Niet bepaald een goede basis voor vertrouwen.
Toch lijkt de lage rente ook door te trekken naar onder andere vastgoedmarkten, maar met vertrouwen heeft dit niets te maken. Misschien zelfs het tegenovergestelde, men investeert liever in een huis omdat dit een vast actief of “hard asset” betreft. De kans op rendement, of in ieder geval waardebehoud, op hard assets is groter dan rendement op enkel papier dat niet rendeert wegens de constante druk van centrale banken om de inflatie aan te jagen, de reden van constante waardevermindering van geld.
Over goud wordt vaak gezegd dat het een niet-renderend actief betreft, dus in principe een slechte investering. Goud in een kluis creëert weinig waarde, maar misschien is creatie ook niet de bedoeling.
Het geld dat in het systeem gepompt wordt blijkt ook stil te staan. En goud in een kluis blijkt wel bepaalde mate van vertrouwen te geven. Ondertussen kent het “inactieve” goud dit jaar een stijging tussen de 15 en 20 procent.
De basis voor groei is vertrouwen. Termen als stabiliteit, vrijheid, gelijkheid en openheid hebben daar direct mee te maken. Het zou een goed idee zijn voor overheden, financiële instellingen als het IMF en centrale banken daar hun “mission statement” van te maken en beleid omheen te bouwen. Niet voor niets “verdienen” zij een, vaak belastingvrije, goed belegde boterham om de maatschappij en het volk te dienen.
Goud hoeft in dat beleid geen rol te spelen maar heeft de afgelopen 5000 jaar wel die vertrouwensrol op zich genomen.
Bronnen: DFT, The Hindu Business Line, US Funds
[xyz-ihs snippet=”promo”]